نقش ویتامین های آنتی اکسیدانی در ورزش

نقش ویتامین های آنتی اکسیدانی در ورزش



ورزشکاران علاقه ی زیادی به کسب اطلاعاتی در مورد آنتی اکسیدان ها دارند، زیرا آنتی اکسیدانها باعث افزایش توان آنها در حین ورزش و نیز ترمیم بهتر بعد از ورزش می شود. هدف از این مقاله این است که بدانیم آنتی اکسیدان ها چه نقشی در انجام فعالیت های ورزشی دارند.

● ورزش و تخریب اکسیداتیو


ورزش های استقامتی ۱۰ تا ۲۰ برابر حالت عادی، مصرف اکسیژن را افزایش می دهند که این مسئله تولید رادیکال های آزاد و در نتیجه تخریب عضلات و سایر بافت های بدن را افزایش می دهد.
بنابراین چگونه یک ورزشکار می تواند از خود بر علیه رادیکال های آزاد ناشی از ورزش محافظت کند؟ آیا ورزشکاران باید مقادیر زیادی آنتی اکسیدان مصرف کنند؟
به دلیل اینکه امکان اندازه گیری مستقیم رادیکال های آزاد در بدن وجود ندارد ، دانشمندان با اندازه گیری محصولات فرعی ناشی از رادیکال های آزاد ( مثل چربی های پراکسید شده )، مقدار تأثیر آنها را در بدن می سنجند که روش علمی خاصی دارد.
ورزش و فعالیت بدنی منظم سیستم دفاعی بدن را تقویت کرده و در برابر رادیکال های آزاد ناشی از ورزش از بدن محافظت می کند. این تغییرات به آهستگی اتفاق می افتد و بدن را نسبت به شرایط مختلف ورزشی عادت می دهد.
به همین دلیل باید به طور پیوسته و منظم ورزش کرد ، نه به طور دلخواه.به عبارت دیگر انجام ورزش شدید در کسانی که به طور منظم ورزش نمی کنند و به آن عادت ندارند، به دلیل افزایش رادیکال های آزاد، سیستم دفاعی بدن در هم می شکند و باعث تخریب بافت های بدن می شود.مکمل دهی آنتی اکسیدان ها در ورزشکاران حرفه ای، یعنی افرادی که بطور دائم و پیوسته ورزش می کنند، موثر و مفید است ، نه افرادی که بطور دلخواه ورزش می کنند.
بنابراین کسی که در طی هفته فعالیت زیادی نداشته و بیشتر کارهای او بصورت نشسته بوده ، اگر بخواهد آخر هفته، یک مرتبه در یک مسابقه ورزشی سنگین شرکت کند، این ورزش بیشتر برای او ضرر دارد تا اینکه فایده داشته باشد.
عوامل مختلف زیادی در میزان تخریب سلولی توسط رادیکال های آزاد ناشی از ورزش دخالت دارند که شامل شدت ورزش، برنامه غذایی ورزشکار و نوع ورزش است.
 

رابطه حرکت و ورزش با دستگاه تنفس

ارتباط حرکت با دستگاه تنفس بسیار روشن وآشکار است . شما ده پله را تند بالا بروید و یا ۱۰۰متر تند بدوید.ملاحظه می کنید که نفس شما به شمارش می افتد . توضیحش ساده است . ماشینهای موتوری برای حرکتهای تند بنزین زیادتری لازم دارند . بدن انسان نیز برای حرکت تند احتیاج به نیرو و انرژی بیشتری دارد. این انرژی با سوخت و ساز مواد غذائی در مقابل اکسیژن یعنی اکسیداسیون به دست می آید . زندگی سلولهای بدن و فعالیت آنها به اکسیژن بستگی دارد . شما اگر روی پایتان طوری بنشینید که روی شریان پا (رگ پا ) فشار بیفتد در چند دقیقه پایتان کرخت می شود و گز گز می کند . این همان کندی جریان خون و کمبود اکسیژن است ،همانطور روی شریانهای نقاط دیگر بدن اگر فشار بیاورید یا مانعی مجرای رگها را مسدود نماید ( مانند آمپولی در شریان قلب ) جریان خون و اکسیژن قطع و عضو با ورود ناراحتی از کار خواهد افتاد . تحمل اعضا ء بدن در مقابل کمبود اکسیژن متفاوت است . دست وپا و اطراف بدن تا ۱-۲ ساعت به قطع جریان خون تحمل دارند ولی از همه بیشتر مغز وقلب به اکسیژن احتیاج دارند . پس از قطع جریان اکسیژن ( قطع تنفس )مغز در یکی دو دقیقه و قلب نیز در ۲-۳ دقیقه از کار می افتد . خوشبختانه اکسیژن به مقدار فراوان و مفت و مجانی در هوای آزاد وجود دارد و ۲۱% ترکیب هوا اکسیژن است . در سطح دریا غلظت آن بیشتر و در ارتفا عات هر چه بالا تر برود مقدار آن کمتر می شود . غلظت اکسیژن در هوا به ارتفاع محل و فشار آتمسفربستگی دارد به ترتیب زیر :
ارتفاع از سطح دریا ـ فشار آتمسفر ـ غلظت اکسیژن
کنار دریا ( همسطح )ـ ۷۶۰ ـ۱۵۹

آرتروز زانو را به زانو درآورید !

آرتروز زانو را به زانو درآورید !

استئو آرتریت (آرتروز) یک بیماری مفصلی دردناک است که باعث تخریب غضروف شده و ظرفیت ضربه‌گیری، محافظت و حفظ نرمی مفصل را تحت تأثیر قرار می‌دهد. غضروف در مفاصل بزرگی چون زانو، استخوان را می‌پوشاند و از آن محافظت می‌کند. بسیاری از بدنسازها با بالا رفتن سن دچار آرتروز مفاصل زانو می‌شوند.
محققین کلینیک مایو در یک مطالعه ۳۰ ماهه دریافتند که عضلات قوی و متعادل پا می‌تواند از درد و آرتروز زانو پیشگیری کند. آنها ۲۶۵ مرد و زن که آرتروز زانو داشتند را مورد مطالعه قرار دادند و متوجه شدند که شیوع بیماری در کسانی که عضلات ران بزرگ‌تر و قوی‌تری دارند کمتر است. عضلات ضعیف باعث ناپایداری و کشش کم کشکک زانو می‌شود که این امر غضروف را تحت فشار قرار داده و باعث ایجاد آرتروز و درد در زانو می‌گردد. بسیاری از بدنسازان جوان حرکات اسکات و کشش زانو را به‌صورت نادرست اجرا می‌کنند که این امر می‌تواند غضروف حساس در زانو را تخریب کرده و زمینه آرتروز را مهیا نماید. هم‌چنین بسیاری از افراد هنگام انجام این تمرینات وزنه بیش از حد استفاده می‌کنند و با انجام حرکت نادرست در واقع خودشان را فریب می‌دهند و هرگز عضلات قدرتمندی که به آنها اجازه خواهد داد وزنه‌های بزرگ‌تر را بدون صدمه زدن به زانو اسکات کنند، ایجاد نمی‌کنند.

ورزش و آرتریت

ورزش و آرتریت 


بالا رفتن سن با آغاز انواع و اقسام بیماری های همراه است؛ اما با رعایت نکات بهداشتی و روانی می توان دوران سالمندی بهتری داشت. بیماری آرتریت یا التهاب مفاصل از شایع ترین بیماری هایی است که افراد با آن روبه رو هستند. در صورتی که دچار درد مفاصل و احیاناً التهاب آنها هستید، ورزش می تواند به شما کمک کند. شاید باور کردن آن مشکل باشد، اما کارشناسان معتقدند حرکات مفاصل، درد آنها را تخفیف می دهد، چرا که ورزش کردن باعث تقویت عضلات اطراف مفاصل می شود و در نتیجه تنش مفاصل را کاهش می دهد. ورزش باعث خواب بهتر نیز می شود و در عین حال وزن را کنترل می کند و انرژی بیشتری به شما می دهد. علاوه بر تخفیف دردهای ناشی از آرتریت، ورزش می تواند سایر مشکلات سلامتی مانند دیابت، استئوپروز (پوکی استخوان) و ناراحتی های قلبی را کاهش دهد. ولی به خاطر داشته باشید اگر به تازگی تصمیم به ورزش کردن گرفته اید، به آرامی شروع کنید و هرگز عجله نکنید. آرتریت یک واژه ی کلی به مفهوم التهاب مفاصل است که در بیش از 100 بیماری مفصلی روی می دهد و شامل وضعیتی است که موجب درد، سفتی و خشکی مفصل شده و در مفصل و بافت همبند اطراف آن تورم ایجاد می گردد.

اقدامات اولیه در آسیب های ورزشی

اقدامات اولیه درمانی در آسیبهای ورزشی شامل مراحل زیر است :


1- محافظت و پیشگیری از آسیب بیشتر مثلاً با استفاده از وسایل کمک ارتوپدی

2- استراحت که بسته به نوع آسیب از فرم مطلق آن تا استراحت نسبی را شامل می شود.

3- استفاده از یخ سبب کاهش درد،تورم و التهاب می شود.

4- فشار که اگر همراه با یخ استفاده شود سبب محدود شدن تورم خواهد شد.

5- بالا نگه داشتن عضو آسیب دیده نسبت به سطح قلب سبب تسهیل تخلیه وریدی از ناحیه مربوطه می شود.

6- عمل های محافظتی که در مواقع آسیب جزیی و بدون علامت ورزشکار استفاده میشود مثلاً استفاده از بانداژ برای پیچ خوردگی مختصر مچ پا.

استفاده از اصول فوق در چه زمان و توسط چه کسانی صورت می پذیرد؟

روش های بالا در برخورد اولیه با آسیب های حاد اسکلتی-عضلانی بکار می روند.