کاراته با سبک کان ذن ریودر سال 1344 وارد ایران شد. دکتر فرهاد وارسته این ورزش را در ایران بنیان نهاد و آن را در یک زیرزمین 40 متری در خیابان بهار شمالی که متعلق به پدرش بود با 6-5 نفر علاقمند آغاز نمود. به علت عدم شناخت مقامات ورزش ایران از کاراته توجه زیادی به این ورزش صورت نگرفت و هیچ گونه امکاناتی از جمله سالن تمرین مناسب دراختیار علاقمندان این ورزش جدید قرار نگرفت.
پس از چندی تمرین در آن زیرزمین 40 متری، باشگاه گارد واقع در سید خندان میعاد گاه کاراته کاها شد که تعدادشان به 17 نفر رسیده بود. هوای 15 درجه زیر صفر در زمستان و سالن بدون شیشه، دوش و رختکن هم برای کاراته کاهای علاقمند غنیمتی بود ولی باشگاه گارد هم مدتی بعد تعطیل شد.
سیکن (دو مفصل اصلی مشت بسته)
اُشیرو ( عقب ، پشت)
میگی (راست)
هیداری (چپ)
گدان (سطح پایینی ، قسمت تحتانی)
چودان (قسمت وسط بدن )
جودان (بالای بدن ، قسمت سر و گردن)
دوجو (محل تمرین)
اُس (سلام ، تقاضا ، احترام )
بودو (راه رزم )
کیو (به درجات پایینترازکمربندسیاه اطلاق میشود)
دان (درجه ، سطح )
سن سی (استاد ، معلم ، مربی)
سن سی نی ری (احترام به استاد)
سم پای (شاگرد ارشد)
سم پای نی ری (احترام به پیشکسوت ، ارشد )
ری (احترام ، تعظیم )
کاراته دو (راه و روش دست خالی )
کاراته کا ( هنرجوی کاراته)
کاراته گی (لباس کاراته)
یوکو (کنار ، پهلو)
یوری آشی (لیز خوردن ، قدم لیز برداشتن)
یامه (تمام ، پایان)
مائه (جلو)
ماکی وارا (یک تخته چوبی که دور آن پارچه یا حصیر می بافند و با آن به قسمتهای مختلف بدن جهت قوی شدن ضربه می زنند)
ماواته (بچرخید ، برگردید)
مودوته (برگردید سرجایتان)
سوکومن (پهلو ، کنار)
کیکو (منقار پرنده ، تمرین )
کاکی واکه اوکه (دفاع جدا کننده)
اوکه (دفاع)
شو (کف دست ، دست باز )
شودان (اولین درجه استادی در بودو)
نی دان (دومین درجه استادی در بودو)
سان دان (سومین درجه استادی در بودو)
یون دان (چهارمین درجه استادی در بودو)
گودان (پنجمین درجه استادی در بودو)
روکودان ( ششمین درجه استادی در بودو)
شی چی دان (هفتمین درجه استادی در بودو)
هاچی دان (هشتمین درجه استادی در بودو)
کودان (نهمین درجه استادی در بودو)
جودان (دهمین درجه استادی در بودو)
کورو اُبی (کمربند سیاه)
شی هان ( استاد بزرگ و مسلم )
شو می نی ری (تعظیم به روبرو ، احترام به جایگاه)
شیای (مسابقه رقابت )
شیای جو (محوطه مسابقه با مساحت 64 مترمربع)
ام پی (آرنج)
اوده (ساعد)
اوچی (درونی ، از داخل)
ایپون نوکیته (تکنیک مستقیم با نوک انگشت اشاره)
اوتاگا (به طرف همدیگر ، دو طرفه)
هیجی (نوک آرنج)
هایشو اوکه (دفاع با پشت دست )
هیراکن (مشت نیم بسته)
هاجیمه (شروع)
بارای (منحرف کردن ، درو کردن)
بونکای (تجزیه و تحلیل و کاربرد عملی کاتا)
گامائه (گارد ، پوشش)
تیشو اوکه (دفاع با پاشنه دست)
توری (گذر کردن ، عبور کردن)
توکوای کاتا (کاتای ویژه و تخصصی)
تاتامی (تشک حصیری مورد استفاده در ورزش های رزمی)
داچی (فرم ایستادن)
ریو (استیل ، روش ، متد ، سبک ، سنت)
یوی (آماده ، حاضر)
کاتا ، مجموعه ای از تکنیک های کاراته است که به شکلی خاص بایکدیگر ترکیب شده و جنبه مبارزه با یک یا چند حریف فرضی را دارد و از این جهت، نوعی تمرین فکری و ذهنی نیز تلقی می شود.
کاتا، همواره با احترام(ری) شروع شده و با احترام نیز پایان می یابد.
کاتا، همچنین، همواره با دفاع شروع شده واغلب با دفاع نیز تمام می شود، و از این دو جهت ، دارای پیام های اخلاقی و انسان دوستانه ی ارزشمندی است که مورد تأیید اسلام نیز می باشد.
کاتاهای گوجوریو
۱- سانچین
2- گه کی سای ایچی
3- گه کی سای نی
4- سایفا
5- سی انچین
6- شی سو چین
7- سان سی ریو
8- سی سان
9- سی پای
10- کورورونفا
11- سوپاریم پی
کاتا جزء کاملی از آموزشه ای هنرهای رزمی می باشد که یادگیری شکل ابتدایی آن با اجرای مکرّر و انفرادی حرکات ، تحت نظراستاد ، در مکان تمرین(DOJO)عملی می باشد. اجرای کاتا به منظور نمایش نمی باشد بلکه برای کمک به خویشتن ، از طریق مطالعه آن برای پیشرفت قابلیتهایمان در کومیته وبعدها درکاربرد عملی آن دریک برخورد واقعی می باشد. بنابراین، ماهیّت کاتا،زیباییِ حرکاتِ آن نیست، بلکه کارایی حرکات آن است. هنگامی که اجرا کننده ی کاتا بتواند ارتباط زیبایی وقدرت را با حرکات بیان نماید و بویژه قادر باشد همان احساس را در بیننده به وجود آورد، می توان گفت که او بر کاتا تسلط دارد.
اگر ما کاتا را به عنوان فرمی از دفاع شخصی قلمداد کنیم، باید تلاش کنیم تا بقیه ی کاتاها را نیز فرا گیریم، چون تمام تکنیک ها فقط در یک کاتا موجود نمی باشد .