مفهوم ری و اُس در کارته

ری

کاراته با "ری" آغاز می‌شود و خاتمه می‌یابد و معنای آن عبارت است از "احترام و تواضع". شاگردان کاراته، نه تنها در دوجو این موضوع را رعایت می‌کنند، بلکه با تمام مردم همین احترام و تواضع را اعمال می‌کنند. ری دارای مفاهیم خدا، بخشش و سخاوت نیز هست. پس ری عبارت است از روحیه "تشکر کردن، سپاسگزاری و ستایش" آنچه داده شده.

می‌خواهیم ببینیم کاراته بدون ری چگونه می‌توانست باشد. مسلماً شاگردان مطالب استاد را بخوبی یاد نمی‌گرفتند چرا که بخش مهمی از مفهوم "ری" گوش دادن و توجه کردن بسیار زیاد به استاد است. بدون "ری" کاراته می‌توانست بسیار خطرناک نیز باشد چرا که همکاری کردن جهت کسب اطمینان از امن بودن محیط کلاس کاراته، یکی دیگر از بخشهای مهم مفهوم "ری" است و بدون آن شاگردان احساس آزادی می‌کنند که جراحاتی غیر ضروری وارد کرده و یا در کلاس ناهماهنگی و مزاحمت به وجود می‌آورند. در کاراته همانند جامعه، روابط صحیح، سلیس و روان بین انسانها و مکالمات آنها بستگی زیاد دارد به اعمال احترام و تواضع نسبت به یکدیگر.

روشی که شاگردان کاراته برای ادای احترام به کار می‌برند، تعظیم کردن است. شاگرد، قبل و بعد از کلاس، به استاد تعظیم می‌کند. شاگردان قبل از شروع کار به یکدیگر نیز تعظیم می‌کنند. حتی قبل و بعد از مسابقات، که در آن شرکت کننده‌ها سخت ترین تلاش خود را برای برنده شدن اعمال می‌کنند، به یکدیگر تعظیم می‌کنند که نشان دهنده احترام متقابل است.

به وسیله اجرای "ری" در کلاس کاراته، شاگردان و استادان اعلام می‌دارند که از داشتن این فرصت برای یادگیری از یکدیگر، قدردانی می‌کنند.هنگامی که همشاگردی‌‌ها در کلاس کاراته به همدیگر تعظیم می‌کنند و مراتب احترام و تواضع را به یکدیگر نشان می‌دهند، در واقع مفاهیم سخت کارکردن و انضباط را که هر کس باید در کاراته رعایت کند، بهتر درک می‌کنند. با احترام گذاشتن به کلاس و لباس فرم "گی"، شاگردان از داشتن آنها قدردانی می‌کنند. به خاطر بسپارید که همه انسانها به اندازه کافی خوشبخت و خوش شانس نیستند که بتوانند کاراته را فرا گیرند.

چنانچه اصول "ری" را در زندگی خارج از کلاس کاراته به کار برید، یک انسان با انضباط و اتیکت به حساب می‌آیید. با انجام ری، هنگامی که از مهمانانی که به خانه‌تان آمده‌اند تشکر می‌کنید به این معناست که از تلاش و زحماتی که آنان متقبل شده‌اند تا در مهمانی خانه شما شرکت کنند، سپاسگزاری می‌کنید. هنگامی که در سر میز غذا اصول ری را رعایت می‌کنید، در واقع به مهمانان احترام گذاشته‌اید چرا که لحظات خوب و خوشایندی را با آنها سپری کرده‌اید و وقتی که به اجرای "ری" در کلاس کاراته عادت کردید، سعی کنید آن را در زندگی روزمره هم به کار برید و هیچگاه به افراد و یا اشیاء به عنوان چیزهای بخشیده شده به شما، نگاه نکنید. این روح ری است.

اُس

افرادی که کاراته تمرین می‌کنند، اغلب اوقات کلمه "اُس" را به کار می‌برند. گاهی این کلمه را با صدا و لحن صحبت کردن عادی به کار می‌برند و گاهی هنگام ادای آن تا حدودی فریاد می‌کشند. این کلمه می‌تواند در موارد مختلفی به کار برده شود: سلام، خداحافظ، بله، بسیار خوب و یا می‌فهمم و متوجه هستم. مهم نیست که این کلمه چگونه بیان شود، موضوع مهم این است که کلمه اُس یکی از درسهای بسیار مهم کاراته است.

بخش اول کلمه، "اُ" به معنای فشار آوردن و هل دادن است که مفهوم آن عبارت است از "تلاش صدرصد". بخش دوم کلمه "س" به معنای "تحمل کردن و بردباری" است. از ترکیب معنای دو بخش این کلمه، به مفهوم "التزام داشتن به بردباری" میرسیم. از طرفی "سو" به تنهایی می‌تواند به معنای "ساکت بودن" نیز باشد و معانی "شمشیر یا تیغ" و "قلب" را نیز در بر دارد. بنابراین می‌توان گفت که منظور ژاپنی‌ها از تحمل کردن و بردباری تأکید بر ساکت بودن دارد حتی وقتی که قلب با تیغ یا شمشیر بریده شده است.

بسیار طبیعی است که هر کس به دنبال تقویت و تشویق شدن در ازای تلاش خود در جهت انجام کاری می‌باشد. این یکی از اصولی است که جامعه ما با آن حرکت می‌کند. متخصصین در ازای کار حرفه‌ای‌شان، پول دریافت می‌کنند. معلمین، به شاگردانی که سخت کار کرده‌اند، نمره‌های بالا می‌دهند و از این طریق به آنها جایزه می‌دهند. والدین، فرزندان خود را به خاطر تلاش زیاد در انجام کاری، تشویق می‌کنند.

ولی کاراته عبارت است از دیسیپلین و نظمی که در برگیرنده مقدار بسیار زیادی درون اندیشی یا خود اندیشی است و "خود اندیشی یا درون اندیشی" بیشتر در رابطه است با "تکذیب ناپذیری یا انکار ناپذیری" تا تشویق و جایزه. متأسفانه بعضی از شاگردان کاراته تنها هنگامی که می‌دانند استاد در حال تماشا کردن آنهاست، تظاهر می‌کنند که سخت مشغول تمرین هستند. این عده، انرژی بیشتری برای جلب توجه استاد صرف می‌کنند تا یادگیری واقعی کاراته. به عبارت دیگر، تلاش آنهاْ "ساکت و بی‌صدا" نیست. چیزی که این عده از شاگردان متوجه نیستند این است که آنها در کلاس هستند که کاراته را یاد بگیرند نه اینکه استاد را تحت تأثیر قرار دهند. اگر این شاگردان بیشتر تلاش خود را در جهت جلب توجه استاد قرار دهند (هنگامی که استاد آنها را تماشا می‌کند) و در بقیه مواقع تنبل و کم کار باشند، این مسأله بعدها به هر ترتیب در اجرای تکنیک‌ها به وسیله آنها، منعکس خواهد شد. از طرفی باید بدانیم آنچه که استادان کاراته در آن تخصص پیدا کرده‌اند، بستگی تام به سعی و تلاشی که خود آنها در جهت یادگیری به کار برده‌اند دارد، بدون توقع هیچ پاداش، جایزه یا تشویقی. آنها به صورت کاملا مستقل کار کرده‌اند. هر گلی که در یک جنگل دور دست رشد کند، به همان قدر زیباست که گلی در جایی بروید که همه قادر به دیدن و تماشای آن باشند. در حقیقت، بیشتر استادان کاراته، تمرینات خود را در کوههای ژاپن انجام می‌دادند، جایی که هیچ کس قادر به تماشای آنها و تشویق و پاداش دادن به آنها نبود.

هر بار که در کاراته "اُس" می‌گویید، به خاطر داشته باشید که الزامی است که سخت کار کنید و تحمل و بردباری داشته باشید. اگر هر بار، کلمه "اُس" را از صمیم قلب و با افتخار بیان کنید، می‌توانید اطمینان داشته باشید که در حال انجام کار به درستی و به خوبی هستید.