مجله رزمی کاراته (Karate Martial Arts Magazine)

اخبار کاراته ، آموزش و اطلاع رسانی

مجله رزمی کاراته (Karate Martial Arts Magazine)

اخبار کاراته ، آموزش و اطلاع رسانی

اصطلاحاتی که هر کاراته کار باید بداند

سیکن (دو مفصل اصلی مشت بسته)
اُشیرو ( عقب ، پشت)
میگی (راست)
هیداری (چپ)
گدان (سطح پایینی ، قسمت تحتانی)
چودان (قسمت وسط بدن )
جودان (بالای بدن ، قسمت سر و گردن)
دوجو (محل تمرین)
اُس (سلام ، تقاضا ، احترام )
بودو (راه رزم )
کیو (به درجات پایینترازکمربندسیاه اطلاق میشود)
دان (درجه ، سطح )
سن سی (استاد ، معلم ، مربی)
سن سی نی ری (احترام به استاد)
سم پای (شاگرد ارشد)
سم پای نی ری (احترام به پیشکسوت ، ارشد )
ری (احترام ، تعظیم )
کاراته دو (راه و روش دست خالی )
کاراته کا ( هنرجوی کاراته)
کاراته گی (لباس کاراته)
یوکو (کنار ، پهلو)
یوری آشی (لیز خوردن ، قدم لیز برداشتن)
یامه (تمام ، پایان)
مائه (جلو)
ماکی وارا (یک تخته چوبی که دور آن پارچه یا حصیر می بافند و با آن به قسمتهای مختلف بدن جهت قوی شدن ضربه می زنند)
ماواته (بچرخید ، برگردید)
مودوته (برگردید سرجایتان)
سوکومن (پهلو ، کنار)
کیکو (منقار پرنده ، تمرین )
کاکی واکه اوکه (دفاع جدا کننده)
اوکه (دفاع)
شو (کف دست ، دست باز )
شودان (اولین درجه استادی در بودو)
نی دان (دومین درجه استادی در بودو)
سان دان (سومین درجه استادی در بودو)
یون دان (چهارمین درجه استادی در بودو)
گودان (پنجمین درجه استادی در بودو)
روکودان ( ششمین درجه استادی در بودو)
شی چی دان (هفتمین درجه استادی در بودو)
هاچی دان (هشتمین درجه استادی در بودو)
کودان (نهمین درجه استادی در بودو)
جودان (دهمین درجه استادی در بودو)
کورو اُبی (کمربند سیاه)
شی هان ( استاد بزرگ و مسلم )
شو می نی ری (تعظیم به روبرو ، احترام به جایگاه)
شیای (مسابقه رقابت )
شیای جو (محوطه مسابقه با مساحت 64 مترمربع)
ام پی (آرنج)
اوده (ساعد)
اوچی (درونی ، از داخل)
ایپون نوکیته (تکنیک مستقیم با نوک انگشت اشاره)
اوتاگا (به طرف همدیگر ، دو طرفه)
هیجی (نوک آرنج)
هایشو اوکه (دفاع با پشت دست )
هیراکن (مشت نیم بسته)
هاجیمه (شروع)
بارای (منحرف کردن ، درو کردن)
بونکای (تجزیه و تحلیل و کاربرد عملی کاتا)
گامائه (گارد ، پوشش)
تیشو اوکه (دفاع با پاشنه دست)
توری (گذر کردن ، عبور کردن)
توکوای کاتا (کاتای ویژه و تخصصی)
تاتامی (تشک حصیری مورد استفاده در ورزش های رزمی)
داچی (فرم ایستادن)
ریو (استیل ، روش ، متد ، سبک ، سنت)
یوی (آماده ، حاضر)

کاتا


کاتا ، مجموعه ای از تکنیک های کاراته است که به شکلی خاص بایکدیگر ترکیب شده و جنبه مبارزه با یک یا چند حریف فرضی را دارد و از این جهت، نوعی تمرین فکری و ذهنی نیز تلقی می شود.
کاتا، همواره با احترام(ری) شروع شده و با احترام نیز پایان می یابد.
کاتا، همچنین، همواره با دفاع شروع شده واغلب با دفاع نیز تمام می شود، و از این دو جهت ، دارای پیام های اخلاقی و انسان دوستانه ی ارزشمندی است که مورد تأیید اسلام نیز می باشد.


کاتاهای گوجوریو
۱- سانچین
2- گه کی سای ایچی
3- گه کی سای نی
4- سایفا
5- سی انچین
6- شی سو چین
7- سان سی ریو
8- سی سان
9- سی پای
10- کورورونفا
11- سوپاریم پی

کاتا جزء کاملی از آموزشه ای هنرهای رزمی می باشد که یادگیری شکل ابتدایی آن با اجرای مکرّر و انفرادی حرکات ، تحت نظراستاد ، در مکان تمرین(DOJO)عملی می باشد. اجرای کاتا به منظور نمایش نمی باشد بلکه برای کمک به خویشتن ، از طریق مطالعه آن برای پیشرفت قابلیتهایمان در کومیته وبعدها درکاربرد عملی آن دریک برخورد واقعی می باشد. بنابراین، ماهیّت کاتا،زیباییِ حرکاتِ آن نیست، بلکه کارایی حرکات آن است. هنگامی که اجرا کننده ی کاتا بتواند ارتباط زیبایی وقدرت را با حرکات بیان نماید و بویژه قادر باشد همان احساس را در بیننده به وجود آورد، می توان گفت که او بر کاتا تسلط دارد.
اگر ما کاتا را به عنوان فرمی از دفاع شخصی قلمداد کنیم، باید تلاش کنیم تا بقیه ی کاتاها را نیز فرا گیریم، چون تمام تکنیک ها فقط در یک کاتا موجود نمی باشد .

گیچین فوناکوشی، پدر شوتوکان

فوناکوشی در واقع خالق سبکی است که امروزه در اروپا به عنوان شوتوکان شناخته شده است و با همین عنوان در تاریخچه هنرهای رزمی جای گرفته است. وی در سال 1868 در جزیره اویاما متولد شد. حدوداً 15 ساله بود که کاراته (آن وقتها هنوز به نام توته یا اوکیاواته مشهور بود) را به لطف یکی از همکلاسیهایش شناخت. و این همکلاسی، کسی نبود جز پسر استاد مشهور جزیره یعنی: استاد آنکو آزاتو.


ادامه مطلب ...

تاریخچه کاراته ایران

تاریخچه کاراته ایران

هنر رزمی کاراته در سال 1342 وارد ایران شد.

درواقع ورود کاراته به ایران با سبک کان ذن ریو گره خورده است چراکه کاراته اولیه ای که وارد ایران شد این سبک بود.


کاراته ازیک زیرزمین 40 متری متعلق به منوچهر وارسته پدر بنیانگذار کاراته ایران « دکتر فرهاد وارسته » و با 5-6 نفر درخیابان بهار شمالی (تهران ) شروع شد. پس از چند ماه در همان سال به سالن مشت‌زنی وقت منتقل شدند، پس از مدتی از آنجا نیز نقل مکان کردند.

اکثر مقامات به دلیل عدم شناخت واقعی کاراته با آن به مخالفت برخاستند بعضی نیز اعتقادشان این بود که کاراته دفاع شخصی است و باید فقط در ارتش و شهربانی تدریس شود.

بنابراین کاراته مجدداً به زیر زمین 40 متری سابق بازگشت!!!...
ادامه مطلب ...